Είναι οι νέοι εναλλακτικοί, ομάδες νεαρών ατόμων ή και ολόκληρων οικογενειών που δε δέχονται τους σύγχρονους κανόνες και αναζητούν έναν πιο φυσικό τρόπο ζωής. Δεν πρόκειται για τα νέα Παιδιά των Λουλουδιών ούτε ανήκουν κατ' ανάγκη στο κίνημα του Νew Αge, αλλά έχουν ένα και μόνο στόχο: να βγουν από την απρόσωπη καθημερινότητα και να βρουν μια νέα ταυτότητα.
Όχι στην Καλιφόρνια ή σε κάποια μακρινή βουνοκορφή επαρχίας του Θιβέτ, αλλά εδώ στην Ευρώπη, στην καρδιά των πόλεων, στην ύπαιθρο, ακόμα και στα ελληνικά νησιά.
Δεν είμαστε χίπηδες
Πρώτα απ' όλα αυτές οι κοινότητες εναλλακτικού τρόπου ζωής, σε αντίθεση με τους χίπηδες της δεκαετίας του 1960, δεν εμπλέκονται με το πολιτικό γίγνεσθαι. Μπορεί μερικές ομάδες να δημιουργήθηκαν την εποχή της αμφισβήτησης -κάποιοι ανήκαν στο φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1970-, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως με την είσοδο νέων μελών που είχαν ελάχιστη σχέση με την πολιτική στράτευση τα πράγματα άλλαξαν.
Η άρνηση του κατεστημένου δεν εκφράζεται με λόγια αλλά με καθημερινές πράξεις. Ο καθένας έχει χτίσει τον κόσμο του, αν και πιθανότατα ακολουθεί μία από τις δύο τάσεις: τη νατουραλιστική ή την πνευματική. Οι οπαδοί της πρώτης ζουν όσο γίνεται πιο κοντά στη φύση και ασχολούνται με τις βιολογικές καλλιέργειες ή, πιο σωστά, με την οικοσυστηματική - αντί να εκμεταλλευόμαστε τη γη, "συνεργαζόμαστε" μαζί της.
Στόχος τους είναι να επιβαρύνουν όσο γίνεται λιγότερο τη βιόσφαιρα, απαρνούμενοι εν μέρει τις καθημερινές ανέσεις. Οι δεύτεροι είναι οπαδοί του εσωτερισμού ή ακολουθούν με αυστηρότητα κάποιο σύστημα θρησκευτικών κανόνων.
Όχι λεφτά, κάστανα
Το Δίκτυο Οικολογικών Χωριών (RIVE) στην Ιταλία συγκεντρώνει μερικά από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της νατουραλιστικής τάσης. Εμπνευστές τους είναι οι Ελφ -τα ξωτικά από το μυθιστόρημα του Τόλκιν Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών-, πλάσματα με απίστευτη μακροβιότητα.
Δημιουργήθηκαν τον Ιούλιο του 1980 στα περίχωρα της Σαμπούκα στα Απέννινα, μεταξύ Τοσκάνης και Εμίλια. Είναι μια αναρχική κοινότητα με περίπου εκατό μέλη, ενηλίκους και παιδιά, που ήρθαν ακόμα κι από το εξωτερικό. Οι Ελφ ζουν σαν παλιοί αγρότες. Αντί για τρακτέρ χρησιμοποιούν ζώα και αντί για φυτοφάρμακα μεικτές καλλιέργειες. Ο τρόπος ζωής τους μοιάζει πολύ μ' εκείνον των χωρικών στα τέλη του 19ου αιώνα.
Ζουν σε μια κατάσταση εθελοντικής λιτότητας και συνειδητής φτώχιας, σε σπίτια χωρίς παροχή νερού και ηλεκτρικού, τα οποία θερμαίνονται με ξύλα και φωτίζονται με κεριά. Δεν αποδέχονται την ατομική ιδιοκτησία. Τα αγαθά ανήκουν σε όλους και το εμπόριο γίνεται με αντιπραγματισμό - το χρήμα έχει αντικατασταθεί με αλεύρι από κάστανα, κύριο ανταλλακτικό αγαθό τους. Δεν αρνούνται όμως τα δώρα σε τρόφιμα και ποτά που φέρνουν μαζί τους οι πολυάριθμοι επισκέπτες της κοινότητας.
Αρωματική σάουνα
Δεν υπάρχουν ούτε αρχηγοί ούτε θεσμοί. Οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται στον "κύκλο", στη συλλογική συζήτηση όπου όλοι έχουν δικαίωμα να εκφράσουν την άποψή τους. Η αίσθηση ότι ανήκουν στην κοινότητα ενισχύεται και με άλλους τρόπους, με τελετές όπως "η καλύβα της εφίδρωσης" ή "το μαγικό φίλτρο".
Η πρώτη είναι εμπνευσμένη από τους Ινδιάνους της Αμερικής. Λαμβάνει χώρα σ' ένα είδος πρωτόγονης σάουνας, μ' ένα σωρό από πυρακτωμένες πέτρες στη μέση, στις οποίες χύνεται νερό αρωματισμένο με φασκόμηλο και άλλα βότανα. Εκεί μπαίνουν γυμνοί, εφτά κάθε φορά. Επί είκοσι λεπτά κάθονται σε κύκλο και συζητούν ή διηγούνται ιστορίες. Η τελετή ολοκληρώνεται με μια γρήγορη βουτιά στο γειτονικό ρυάκι. Η τελετή του "μαγικού φίλτρου" είναι κελτικής προέλευσης. Πρόκειται για το αφέψημα ενός μανιταριού (Psilocybe semilanceata) με παραισθησιογόνες ιδιότητες. Το πίνουν νηστικοί για να αποκτήσουν, όπως ισχυρίζονται, "διευρυμένη" συνείδηση.
Κοινόβιο στην Ιθάκη
Λιτή ζωή έχουν επιλέξει και οι Σκαφτιάδες Χωρίς Αφεντικό, μια μικρή κοινότητα δέκα ατόμων εγκατεστημένων σε μια κοιλάδα κοντά στη Φλωρεντία. Κι αυτοί ζουν σαν παλιοί χωρικοί και είναι περήφανοι γιατί δεν είχαν ποτέ αφεντικό πάνω από το κεφάλι τους. Άλλες κοινότητες είναι λιγότερο αυστηρές, όπως αυτή της Ιθάκης.
Το 1978 διακόσιοι Γερμανοί αγόρασαν 480 στρέμματα γης στο Σαρακήνικο, για να οργανώσουν μια κοινότητα μακριά από τη σκληρή ζωή των πόλεων. Λίγοι κατάφεραν να μείνουν μόνιμα, ανάμεσά τους τρεις οικογένειες με παιδιά. Σ' αυτούς προστέθηκαν μια Ισπανίδα, ένας Άγγλος κι ένας Έλληνας. Σήμερα αριθμούν συνολικά είκοσι άτομα. Οι υπόλοιποι, που αναγκάστηκαν να φύγουν για οικονομικούς λόγους, επιστρέφουν στην ηρεμία της κοινότητας μόνο τα καλοκαίρια.
Τα έξοδα μιας τριμελούς οικογένειας στο κοινόβιο υπολογίζονται στα 450-500 ευρώ το μήνα. Καθώς η κοινότητα δεν έχει δικούς της πόρους, κάθε μέλος πρέπει να διαθέτει ένα έσοδο ή αποταμιεύσεις. Όταν τα λεφτά τελειώνουν πιάνουν δουλειά στο τοπικό καρνάγιο. Τα σπίτια του παράδοξου χωριού είναι φτιαγμένα από όλων των ειδών τα υλικά: πέτρες, ξύλα, τσιμέντο, καραβόπανα, φελιζόλ.
Ανάμεσά τους βρίσκεται κι ένα δεντρόσπιτο. Τα περισσότερα δεν έχουν ούτε ηλεκτρικό ούτε θέρμανση. Πάντως το κατάλυμα του πρώην ναυπηγού Φρανς Πέτερ διαθέτει μια ηλιακή κυψέλη για παροχή ρεύματος και μια δεξαμενή για τη συλλογή των νερών της βροχής. Όσο για τις τουαλέτες, δε χρησιμοποιούν νερό αλλά στάχτη. Οι κανόνες που ρυθμίζουν την κοινή ζωή είναι απλοί: να μην ενοχλείς το διπλανό σου και να προστατεύεις το χώρο.
Αν θέλεις να γίνεις μέλος πρέπει να καταβάλεις 6.000 ευρώ, τα οποία θα σου επιστραφούν αν αποφασίσεις να φύγεις. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Η ομάδα πρέπει να εγκρίνει τη μόνιμη διαμονή σου. Τέλος, στη Χριστιανία, την πόλη που ίδρυσαν οι χίπηδες στις 26 Σεπτεμβρίου του 1971 στην καρδιά της Κοπεγχάγης, μένουν μόνιμα περίπου χίλια άτομα. Επιβιώνει ακόμα, παρόλο που κρατάει διχασμένη τη δανέζικη κοινή γνώμη. Είναι χτισμένη στη θέση ενός παλιού στρατοπέδου, όπου όλοι είναι ελεύθεροι να φτιάξουν το σπίτι τους όπως θέλουν.
Οι ασχολίες τους; Άλλοι κατασκευάζουν ποδήλατα, άλλοι ασχολούνται με την αγγειοπλαστική κι άλλοι εμπορεύονται... χασίς. Όλοι, μαζί και οι 500.000 τουρίστες που την επισκέπτονται κάθε χρόνο, απολαμβάνουν τον καταπράσινο χώρο, την ελευθερία της αναρχικής ζωής αλλά και τις πολυάριθμες καφετέριες, τις μουσικές σκηνές και τα εστιατόρια.
Τρώνε ληγμένα
Η ένωση Κοινωνία και Οικογένεια, στην οποία ανήκουν περίπου δέκα ομάδες διεσπαρμένες σε όλη τη Λομβαρδία, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη νατουραλιστική και στην πνευματική τάση. Επιβαρύνει ελάχιστα το οικοσύστημα και ακολουθεί πιστά τους κανόνες της χριστιανικής πίστης. Αν και η πίστη δεν αποτελεί υποχρέωση, σχεδόν όλοι έχουν καθολικό υπόβαθρο - συμμετέχουν ακόμα και λαϊκοί ιεραπόστολοι.
"Βασική τους αρχή είναι η ‘ανάκτηση’ ανθρώπων και πραγμάτων", παρατηρεί η κα. Κατερίνα Τσερέα, η οποία έζησε μαζί τους για να κάνει τη διπλωματική της εργασία στις κοινωνικές επιστήμες. "Συλλέγουν πράγματα που οι άλλοι πετούν, όπως ρούχα και παιχνίδια, και τα επιδιορθώνουν για να τα μοιράσουν στα μέλη της κοινότητας, να τα στείλουν σε ιεραποστολές της Αφρικής ή ακόμα για να τα πουλήσουν στο κατάστημά τους που ονομάζεται Aπό Χέρι σε Χέρι, στην οδό Aνεξαρτησίας του Μιλάνου".
Άλλη δραστηριότητά τους είναι η φροντίδα τρίτων, ατόμων που έχουν ανάγκη, αλκοολικών, ψυχοπαθών, ξένων σε κατ' οίκον περιορισμό ή παιδιών τα οποία το δικαστήριο ανηλίκων ανέθεσε σε οικογένειες της ομάδας. Όλοι φιλοξενούνται από την κοινότητα για μερικές βδομάδες ή και χρόνια, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Άλλο χαρακτηριστικό τους είναι το κοινό ταμείο. Σχεδόν όλοι οι άντρες της κοινότητας δουλεύουν σ' ένα συνεταιρισμό μεταφορών και περισυλλογής παλιών αντικειμένων.
Οι μισθοί τους μπαίνουν σε κοινό λογαριασμό και στο τέλος του μήνα κάθε αρχηγός οικογενείας παραλαμβάνει μια λευκή επιταγή - "σηκώνει" από το ταμείο μόνο όσα χρειάζεται. Ακόμα και οι προμήθειες φυλάσσονται σε κοινόχρηστο χώρο. Εκεί αποθηκεύονται όσα συλλέγουν από τα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ, γιατί τα μέλη της Κοινωνίας και Οικογένειας τρώνε ακόμα και ληγμένα προϊόντα, χωρίς να αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας.
Δημοκρατία μυστικιστών
Εκδίδουν γραμματόσημα κι έχουν δική τους σημαία: κίτρινη, μ' ένα σύμβολο του εσωτερισμού στο κέντρο. Έχουν δικό τους σύνταγμα και νόμισμα, το "credito", που ισούται με 80 λεπτά του ευρώ. Είναι οι πολίτες του Νταμανχούρ, της εσωτεριστικής δημοκρατίας που ιδρύθηκε το 1977 στην Βαλκιουζέλα του Πιεμόντε. Τριακόσια άτομα κάθε ηλικίας έχουν ονόματα ζώων και φυτών (Αρκούδα, Λύκαινα, Ανακόντα, Ελαφίνα, Βερικοκιά, Σπίνος, Πάπυρος) και τα εισοδήματά τους προέρχονται από γεωμαντεία, τάντρα, ύπνωση, μετενσάρκωση καθώς κι από εμπορικές δραστηριότητες που αποφέρουν κάθε χρόνο εκατομμύρια ευρώ.
Πανεπιστήμιο ταρό
Στην κοινότητα λειτουργούν δέκα μικρές επιχειρήσεις κατασκευής "μαγικών" οργάνων, αναπαλαίωσης, αγροτικής παραγωγής και άλλες. Υπάρχει επίσης σχολή πρανοθεραπείας, όπου εκπαιδεύονται θεραπευτές, καθώς και το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Νταμανχούρ, το οποίο διοργανώνει σεμινάρια πάνω σε διάφορα θέματα: από την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές ως τα ταρό και τα αστρικά ταξίδια.
Η πνευματική ηγεσία έχει ανατεθεί σε μια πολύπλοκη ιεραρχία στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο Ομπέρτο Αϊράουντι, πρώην λογιστής και ιδρυτής του Νταμανχούρ. Υπάρχει όμως και εκλεγμένη "κυβέρνηση", που φροντίζει για τις διάφορες υπηρεσίες: την παιδεία, από το νηπιαγωγείο ως την ιδιωτική μέση εκπαίδευση, την υγεία, με ιατρείο πρώτων βοηθειών, την πολιτική προστασία, με πυροσβεστική ομάδα που ασχολείται με την προστασία των δασών της περιοχής κ.λπ. Υπέρτατη έκφραση της δημιουργικότητας του Νταμανχούρ είναι ο Ναός του Ανθρώπου, μια υπόγεια κατασκευή 6.000 κυβικών μέτρων διακοσμημένη με τοιχογραφίες, μωσαϊκά και βιτρό που αναπαριστούν τη διαδικασία μύησης των μελών.
Πηγή http://www.focusmag.gr/
http://www.olamidamanhur.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου