Blotter Art..

Interview by Rak Razam

 Mark McCloud is the Doctor Strange of the art world. Most days he can be found pottering about in his Sanctum Sanctorium, up on the top floor of his old Victorian house in the Mission district of San Francisco, a curio sanctuary deposit of times past. Hundreds of antiques and countercultural books, dozens and dozens of old Victorian apocatherary bottles of every shape and size, Robert Williams hot rod art, toolboxes, surgical instruments, a neon red finger sign, LSD blotter art and a million other things besides clutter the space, and in the office next to the bedroom is a huge Sätty 1960s graffiti artist print with an All-Seeing Eye of Agamotto peering out.

The downstairs lounge of McCloud’s San Francisco home is a private art gallery dedicated to what could be called America’s most “illuminating” art form, de-activated samples and sheets of acid from the sixties to the noughts collected everywhere from the local street corner to the other side of the world. Stumbling through his collection is like one giant flashback to every acid trip you’ve ever had, immortalized right there on his wall.

McCloud, you see, is the owner of the world’s largest legal collection of acid art immortalized on blotter sheets and carefully curated  – and deactivated – by framing it and putting it on walls. He calls it the “Institute of Illegal images”. Mark sells copies of acid prints from his online business, , and he’s also made blotter art for many years, but that’s what he is – an artist, not a chemist. You could think of him as the Andy Warhol of blotter, making a post-modern art form out of the psychedelic experience. And he’s had to tell that to a judge and jury – twice, to get the message across that he makes art, not drugs. Over 33,000 sheets of blotter art in his home were once seized and examined by the FBI – who found that none of them were dipped.
Rak Razam:  Mark, what is blotter art and what is the process of making it?

Mark Mcloud:  Blotter art is the transferring of LSD to a paper carrier. Now the first carriers weren’t entirely dipped, they were just drops of LSD put on a piece of paper and the drops were then cut out and ingested. The first distribution of LSD on paper was in 1968 and they were a series of cards about the size of an index card that had five drops by 20 drops laid out on the card, all done by machine. The paper was chromatic paper used for litmusing in labs –  LSD plus litmus paper creates a blue dot as a chemical reaction with the litmus paper. That little blue dot is what it got nicknamed on the street – blue dot acid. But really it was the color of LSD on the litmus paper. That was the first commercial enterprise on acid on paper. Before then it was either liquid, like what Sandoz put out.

When the commercial enterprise of the “Ghost” grew – he was the chemist who made the 5 by 20s – he realized he could be traced by the litmus paper and that he didn’t need it, so he switched to the normal wood chip paper.

 Rak Razam:  Mark, what is blotter art and what is the process of making it?
 Mark Mcloud:  Blotter art is the transferring of LSD to a paper carrier. Now the first carriers weren’t entirely dipped, they were just drops of LSD put on a piece of paper and the drops were then cut out and ingested. The first distribution of LSD on paper was in 1968 and they were a series of cards about the size of an index card that had five drops by 20 drops laid out on the card, all done by machine. The paper was chromatic paper used for litmusing in labs –  LSD plus litmus paper creates a blue dot as a chemical reaction with the litmus paper. That little blue dot is what it got nicknamed on the street – blue dot acid. But really it was the color of LSD on the litmus paper. That was the first commercial enterprise on acid on paper. Before then it was either liquid, like what Sandoz put out.

When the commercial enterprise of the “Ghost” grew – he was the chemist who made the 5 by 20s – he realized he could be traced by the litmus paper and that he didn’t need it, so he switched to the normal wood chip paper.

 Rak:  And you were telling me that some of the first printed imagery was very American in flavor, comic-book inspired images of “Captain “L”, short for Captain LSD?

Mark:  Absolutely. Captain Yin-Yang became known as the Silver Surfer on the street. And the first sheet of blotter was known as “Captain L” or “Captain LSD”. He looked like Captain America except he has an “L” on his shield. And this was before perforation – it was a cut up. That was the first [commercial] image on blotter, in the early 70s. Those got snarfed mostly by the community – they didn’t leave town because they were so beautiful and exotic.

Terence McKenna mentioned in one of his interviews that the first time he saw an image on acid it was of Mr Natural from Robert Crumb’s comic, around 1971. The artist’s art doesn’t link them to the LSD. The artist’s image is stolen by the blotter makers, they don’t involve him in a conspiracy. So Robert Crumb didn’t know, nor Mouse and Kelly when their album covers were used, nor did Walt Disney get cut in on the Mickey Fantasia trips…
 Rak:  Mark, how did you start collecting blotter art? And did you ever think you would end up with walls and walls full of blotter art here in your “museum of higher consciousness”? Does anyone else have a collection anywhere near this one?

Mark:  What happened to me was that I had a death-rebirth experience on LSD on Dec 9, 1971. A very difficult thing that took me maybe ten years to integrate, and then once that was done I started collecting blotter as a way of paying back the debt… I kept tabs in the freezer for a long time because I was still snarfing them, but then when I first framed them I realized that truly was the way to avoid eating them! With regards to the museum… no, I never though the acid would last that long!

Now I know that the FBI started to collect acid, too, and they have a pretty good collection…  But a reporter friend of mine called Jack Schaeffer wrote an article about 15 years ago where he compared my collection to the DEA’s collection, and wondered why mine was better! Try a little honey, not putting these kids in jail forever, I told him…

Really, I thought if we kept examples of the acid sheets then they could be part of a history that our children could see, so they could understand what happened to us when we all changed so radically in the 1960s, in what is going to be known as a renaissance… Now I studied the old Renaissance for many years in Paris and I believe LSD is a “renaissance pill” or substance that has affected consciousness – and the arts, in an incredible way.
 Rak:  It’s really the world’s first art form that once consumed, affects consciousness, isn’t it? And whatever image is on the paper affects – either consciously or subconsciously, the person taking that image into themselves, too. It’s an American alchemical artform…

Mark:  Right. The [active] content is right in the image, and it’s amazing how many people don’t notice the image when they ingest it. Now the predecessor to all this is the host, y’know… In a Catholic mass the host is made very much like blotter paper… blank sheets of bread are put into what appears to be a waffle iron and on one side is stamped an image of what appears to be the Holy Ghost – a dove flying through an electromagnetic field, and on the backside the name of the parish of origin.

So I could have easily gone from parish to parish collecting hosts – but since they don’t work, anymore, I thought I’d collect the active host – the one that is bringing mysticism back to the people.

Rak:  From your perspective as a curator of blotter art have you seen different shifts in the artform over time?

Mark:  There’s been drastic shifts in ink and use of paper … In the 70s and 80s they were still using silver and gold as the base for all the blotter inks… When you grab a normal piece of art and put it in the pan, which has a solution of LSD and alcohol, it’ll separate the colors from the paper… Now blotter paper has specific requirements… You can’t use bleached paper because the bleach will neutralize the LSD… So in the old days gold and silver was used to give firmament to the color. But when I got involved in making blotter I made sure everyone changed to soy based inks, which don’t run in the pan and you can eat soy and not get hurt…
 Before using the computer, which seems to lend itself to make blotter art automatically – you can make a mistake on your computer and end up with a design for blotter art just like that – but in the old days [it was more complicated]. To make something like that “Eye of Horus” print on the wall up there – you would have to start off with a giant matrix of an original. The guy who made it photographed the large art and started reducing it, making many, many stats to reduce it down to the little eye in the pyramid design, which he then had to cut out by hand, paste to a piece of paper and re-photograph to get his negative.

So in the old days people started off with these giant images that were then reduced down laboriously and pasted up by hand and re-photographed. Nowadays people just scan artwork and use Photoshop…

In the early days there were many sheets of blotter that were of the ‘mad scientist’ type of artwork because the chemists were the ones who decided what the image would be… And the chemist in his strangeness would say give me a “Mister Bill” [a character from Saturday Night Live]; or I want pink flamingoes, or whatever…  Other times the artist making the blotter would be sensitive to the needs of the outfit that produced the LSD, or run in-jokes… as with the Mr Bill sheet, because the chemist who made the acid’s name was Bill… So they’re making fun of the boss…
 Juxtapoz:  There’s also cultural waves of art that make it to blotter at different times, aren’t there? Like the “Gorbies”  [pictures of Mikhail Gorbachov] tabs.

Mark:  Yeah, the Gorbies came out a few years before Gorbachov actually thought about bringing the Wall down. I got to meet Acid Eric, who created them, and about whom we can now speak openly because he’s dead. Now it was his intent to bring the [Berlin] Wall down with the Gorby [blotter], which is why I always say that was the Gorby that brought the Wall down!

Now good art always has the capability to change your mind, but good art plus LSD certainly has that capability.

Rak: Mark, is blotter art the great undiscovered American artform? No gallery needed, just consume?

Mark:   Blotter art is the great American art in miniature, it really is. There’s no need to make any [art] that small,  except with blotter paper. I used to make these great big sculptures and sell them at galleries where they would price them really high and every once in a while they would sell this expensive art piece. When I shifted to blotter I started selling all my artworks for way under a cent each, but I was selling a million of them at a time! And it makes you happy as an artist if you can get your art out there for under a cent.
 source: http://www.juxtapoz.com/

                                                   Blotting paper 


Blotting paper is a highly absorbent type of paper or other material. It is used to absorb an excess of liquid substances (such as ink or oil) from the surface of writing paper or objects

Manufacture
 Blotting paper are made of different materials, thickness, softness, etc depending on the application. It is often made of cotton and manufactured on special paper machines.

Cosmetics
Blotting paper is used for removal of excess lipsick or facial oils in cosmetic tatsing.

Chemical Analysis

Blotting paper is used in chemical analyses as stationary phase in thin layer chromatogrphy. The paper is made of superclean cotton.

 Drugs
 Certain drugs, most notably , are distributed on blotting paper. A liquid solution of the drug is applied to the blotting paper, which commonly is perforated into individual doses and artfully decorated also known as blotter art. LSD blotter art or Vanity blotter art are terms for the artwork that LSD is dropped onto. The artwork is printed onto blotter paper and then perforated into tiny squares or stamps which can be torn apart.

Writing
 Certain drugs, most notably lsd, are distributed on blotting paper. A liquid solution of the drug is applied to the blotting paper, which commonly is perforated into individual doses and artfully decorated also known as blotter art. LSD blotter art or Vanity blotter art are terms for the artwork that LSD is dropped onto. The artwork is printed onto blotter paper and then perforated into tiny squares or stamps which can be torn apart.

source:  http://en.wikipedia.org/wiki/Main_Page

http://blotterart.com/index.aspx
http://blotterart.com/index.aspx
http://www.neumuenster.net/blotterart/index.htm
http://www.trip-dealer.org/
http://artrock.com/index.php?page=shop.browse&category_id=34&option=com_virtuemart&Itemid=1
http://blotterart.org/
http://www.key-z.com/special.html
http://www.hippieshouse.com/index.php

damanhur

Είναι οι νέοι εναλλακτικοί, ομάδες νεαρών ατόμων ή και ολόκληρων οικογενειών που δε δέχονται τους σύγχρονους κανόνες και αναζητούν έναν πιο φυσικό τρόπο ζωής. Δεν πρόκειται για τα νέα Παιδιά των Λουλουδιών ούτε ανήκουν κατ' ανάγκη στο κίνημα του Νew Αge, αλλά έχουν ένα και μόνο στόχο: να βγουν από την απρόσωπη καθημερινότητα και να βρουν μια νέα ταυτότητα.

Όχι στην Καλιφόρνια ή σε κάποια μακρινή βουνοκορφή επαρχίας του Θιβέτ, αλλά εδώ στην Ευρώπη, στην καρδιά των πόλεων, στην ύπαιθρο, ακόμα και στα ελληνικά νησιά.

Δεν είμαστε χίπηδες

Πρώτα απ' όλα αυτές οι κοινότητες εναλλακτικού τρόπου ζωής, σε αντίθεση με τους χίπηδες της δεκαετίας του 1960, δεν εμπλέκονται με το πολιτικό γίγνεσθαι. Μπορεί μερικές ομάδες να δημιουργήθηκαν την εποχή της αμφισβήτησης -κάποιοι ανήκαν στο φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1970-, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και κυρίως με την είσοδο νέων μελών που είχαν ελάχιστη σχέση με την πολιτική στράτευση τα πράγματα άλλαξαν.

Η άρνηση του κατεστημένου δεν εκφράζεται με λόγια αλλά με καθημερινές πράξεις. Ο καθένας έχει χτίσει τον κόσμο του, αν και πιθανότατα ακολουθεί μία από τις δύο τάσεις: τη νατουραλιστική ή την πνευματική. Οι οπαδοί της πρώτης ζουν όσο γίνεται πιο κοντά στη φύση και ασχολούνται με τις βιολογικές καλλιέργειες ή, πιο σωστά, με την οικοσυστηματική - αντί να εκμεταλλευόμαστε τη γη, "συνεργαζόμαστε" μαζί της.

Στόχος τους είναι να επιβαρύνουν όσο γίνεται λιγότερο τη βιόσφαιρα, απαρνούμενοι εν μέρει τις καθημερινές ανέσεις. Οι δεύτεροι είναι οπαδοί του εσωτερισμού ή ακολουθούν με αυστηρότητα κάποιο σύστημα θρησκευτικών κανόνων. 

Όχι λεφτά, κάστανα

Το Δίκτυο Οικολογικών Χωριών (RIVE) στην Ιταλία συγκεντρώνει μερικά από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της νατουραλιστικής τάσης. Εμπνευστές τους είναι οι Ελφ -τα ξωτικά από το μυθιστόρημα του Τόλκιν Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών-, πλάσματα με απίστευτη μακροβιότητα.

Δημιουργήθηκαν τον Ιούλιο του 1980 στα περίχωρα της Σαμπούκα στα Απέννινα, μεταξύ Τοσκάνης και Εμίλια. Είναι μια αναρχική κοινότητα με περίπου εκατό μέλη, ενηλίκους και παιδιά, που ήρθαν ακόμα κι από το εξωτερικό. Οι Ελφ ζουν σαν παλιοί αγρότες. Αντί για τρακτέρ χρησιμοποιούν ζώα και αντί για φυτοφάρμακα μεικτές καλλιέργειες. Ο τρόπος ζωής τους μοιάζει πολύ μ' εκείνον των χωρικών στα τέλη του 19ου αιώνα.

Ζουν σε μια κατάσταση εθελοντικής λιτότητας και συνειδητής φτώχιας, σε σπίτια χωρίς παροχή νερού και ηλεκτρικού, τα οποία θερμαίνονται με ξύλα και φωτίζονται με κεριά. Δεν αποδέχονται την ατομική ιδιοκτησία. Τα αγαθά ανήκουν σε όλους και το εμπόριο γίνεται με αντιπραγματισμό - το χρήμα έχει αντικατασταθεί με αλεύρι από κάστανα, κύριο ανταλλακτικό αγαθό τους. Δεν αρνούνται όμως τα δώρα σε τρόφιμα και ποτά που φέρνουν μαζί τους οι πολυάριθμοι επισκέπτες της κοινότητας.

Αρωματική σάουνα

Δεν υπάρχουν ούτε αρχηγοί ούτε θεσμοί. Οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται στον "κύκλο", στη συλλογική συζήτηση όπου όλοι έχουν δικαίωμα να εκφράσουν την άποψή τους. Η αίσθηση ότι ανήκουν στην κοινότητα ενισχύεται και με άλλους τρόπους, με τελετές όπως "η καλύβα της εφίδρωσης" ή "το μαγικό φίλτρο".

Η πρώτη είναι εμπνευσμένη από τους Ινδιάνους της Αμερικής. Λαμβάνει χώρα σ' ένα είδος πρωτόγονης σάουνας, μ' ένα σωρό από πυρακτωμένες πέτρες στη μέση, στις οποίες χύνεται νερό αρωματισμένο με φασκόμηλο και άλλα βότανα. Εκεί μπαίνουν γυμνοί, εφτά κάθε φορά. Επί είκοσι λεπτά κάθονται σε κύκλο και συζητούν ή διηγούνται ιστορίες. Η τελετή ολοκληρώνεται με μια γρήγορη βουτιά στο γειτονικό ρυάκι. Η τελετή του "μαγικού φίλτρου" είναι κελτικής προέλευσης. Πρόκειται για το αφέψημα ενός μανιταριού (Psilocybe semilanceata) με παραισθησιογόνες ιδιότητες. Το πίνουν νηστικοί για να αποκτήσουν, όπως ισχυρίζονται, "διευρυμένη" συνείδηση. 

Κοινόβιο στην Ιθάκη

Λιτή ζωή έχουν επιλέξει και οι Σκαφτιάδες Χωρίς Αφεντικό, μια μικρή κοινότητα δέκα ατόμων εγκατεστημένων σε μια κοιλάδα κοντά στη Φλωρεντία. Κι αυτοί ζουν σαν παλιοί χωρικοί και είναι περήφανοι γιατί δεν είχαν ποτέ αφεντικό πάνω από το κεφάλι τους. Άλλες κοινότητες είναι λιγότερο αυστηρές, όπως αυτή της Ιθάκης.

Το 1978 διακόσιοι Γερμανοί αγόρασαν 480 στρέμματα γης στο Σαρακήνικο, για να οργανώσουν μια κοινότητα μακριά από τη σκληρή ζωή των πόλεων. Λίγοι κατάφεραν να μείνουν μόνιμα, ανάμεσά τους τρεις οικογένειες με παιδιά. Σ' αυτούς προστέθηκαν μια Ισπανίδα, ένας Άγγλος κι ένας Έλληνας. Σήμερα αριθμούν συνολικά είκοσι άτομα. Οι υπόλοιποι, που αναγκάστηκαν να φύγουν για οικονομικούς λόγους, επιστρέφουν στην ηρεμία της κοινότητας μόνο τα καλοκαίρια.

Τα έξοδα μιας τριμελούς οικογένειας στο κοινόβιο υπολογίζονται στα 450-500 ευρώ το μήνα. Καθώς η κοινότητα δεν έχει δικούς της πόρους, κάθε μέλος πρέπει να διαθέτει ένα έσοδο ή αποταμιεύσεις. Όταν τα λεφτά τελειώνουν πιάνουν δουλειά στο τοπικό καρνάγιο. Τα σπίτια του παράδοξου χωριού είναι φτιαγμένα από όλων των ειδών τα υλικά: πέτρες, ξύλα, τσιμέντο, καραβόπανα, φελιζόλ.

Ανάμεσά τους βρίσκεται κι ένα δεντρόσπιτο. Τα περισσότερα δεν έχουν ούτε ηλεκτρικό ούτε θέρμανση. Πάντως το κατάλυμα του πρώην ναυπηγού Φρανς Πέτερ διαθέτει μια ηλιακή κυψέλη για παροχή ρεύματος και μια δεξαμενή για τη συλλογή των νερών της βροχής. Όσο για τις τουαλέτες, δε χρησιμοποιούν νερό αλλά στάχτη. Οι κανόνες που ρυθμίζουν την κοινή ζωή είναι απλοί: να μην ενοχλείς το διπλανό σου και να προστατεύεις το χώρο.

Αν θέλεις να γίνεις μέλος πρέπει να καταβάλεις 6.000 ευρώ, τα οποία θα σου επιστραφούν αν αποφασίσεις να φύγεις. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Η ομάδα πρέπει να εγκρίνει τη μόνιμη διαμονή σου. Τέλος, στη Χριστιανία, την πόλη που ίδρυσαν οι χίπηδες στις 26 Σεπτεμβρίου του 1971 στην καρδιά της Κοπεγχάγης, μένουν μόνιμα περίπου χίλια άτομα. Επιβιώνει ακόμα, παρόλο που κρατάει διχασμένη τη δανέζικη κοινή γνώμη. Είναι χτισμένη στη θέση ενός παλιού στρατοπέδου, όπου όλοι είναι ελεύθεροι να φτιάξουν το σπίτι τους όπως θέλουν.

Οι ασχολίες τους; Άλλοι κατασκευάζουν ποδήλατα, άλλοι ασχολούνται με την αγγειοπλαστική κι άλλοι εμπορεύονται... χασίς. Όλοι, μαζί και οι 500.000 τουρίστες που την επισκέπτονται κάθε χρόνο, απολαμβάνουν τον καταπράσινο χώρο, την ελευθερία της αναρχικής ζωής αλλά και τις πολυάριθμες καφετέριες, τις μουσικές σκηνές και τα εστιατόρια.

Τρώνε ληγμένα

Η ένωση Κοινωνία και Οικογένεια, στην οποία ανήκουν περίπου δέκα ομάδες διεσπαρμένες σε όλη τη Λομβαρδία, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη νατουραλιστική και στην πνευματική τάση. Επιβαρύνει ελάχιστα το οικοσύστημα και ακολουθεί πιστά τους κανόνες της χριστιανικής πίστης. Αν και η πίστη δεν αποτελεί υποχρέωση, σχεδόν όλοι έχουν καθολικό υπόβαθρο - συμμετέχουν ακόμα και λαϊκοί ιεραπόστολοι.

"Βασική τους αρχή είναι η ‘ανάκτηση’ ανθρώπων και πραγμάτων", παρατηρεί η κα. Κατερίνα Τσερέα, η οποία έζησε μαζί τους για να κάνει τη διπλωματική της εργασία στις κοινωνικές επιστήμες. "Συλλέγουν πράγματα που οι άλλοι πετούν, όπως ρούχα και παιχνίδια, και τα επιδιορθώνουν για να τα μοιράσουν στα μέλη της κοινότητας, να τα στείλουν σε ιεραποστολές της Αφρικής ή ακόμα για να τα πουλήσουν στο κατάστημά τους που ονομάζεται Aπό Χέρι σε Χέρι, στην οδό Aνεξαρτησίας του Μιλάνου".

Άλλη δραστηριότητά τους είναι η φροντίδα τρίτων, ατόμων που έχουν ανάγκη, αλκοολικών, ψυχοπαθών, ξένων σε κατ' οίκον περιορισμό ή παιδιών τα οποία το δικαστήριο ανηλίκων ανέθεσε σε οικογένειες της ομάδας. Όλοι φιλοξενούνται από την κοινότητα για μερικές βδομάδες ή και χρόνια, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Άλλο χαρακτηριστικό τους είναι το κοινό ταμείο. Σχεδόν όλοι οι άντρες της κοινότητας δουλεύουν σ' ένα συνεταιρισμό μεταφορών και περισυλλογής παλιών αντικειμένων.

Οι μισθοί τους μπαίνουν σε κοινό λογαριασμό και στο τέλος του μήνα κάθε αρχηγός οικογενείας παραλαμβάνει μια λευκή επιταγή - "σηκώνει" από το ταμείο μόνο όσα χρειάζεται. Ακόμα και οι προμήθειες φυλάσσονται σε κοινόχρηστο χώρο. Εκεί αποθηκεύονται όσα συλλέγουν από τα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ, γιατί τα μέλη της Κοινωνίας και Οικογένειας τρώνε ακόμα και ληγμένα προϊόντα, χωρίς να αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας.

Δημοκρατία μυστικιστών

Εκδίδουν γραμματόσημα κι έχουν δική τους σημαία: κίτρινη, μ' ένα σύμβολο του εσωτερισμού στο κέντρο. Έχουν δικό τους σύνταγμα και νόμισμα, το "credito", που ισούται με 80 λεπτά του ευρώ. Είναι οι πολίτες του Νταμανχούρ, της εσωτεριστικής δημοκρατίας που ιδρύθηκε το 1977 στην Βαλκιουζέλα του Πιεμόντε. Τριακόσια άτομα κάθε ηλικίας έχουν ονόματα ζώων και φυτών (Αρκούδα, Λύκαινα, Ανακόντα, Ελαφίνα, Βερικοκιά, Σπίνος, Πάπυρος) και τα εισοδήματά τους προέρχονται από γεωμαντεία, τάντρα, ύπνωση, μετενσάρκωση καθώς κι από εμπορικές δραστηριότητες που αποφέρουν κάθε χρόνο εκατομμύρια ευρώ.

Πανεπιστήμιο ταρό

Στην κοινότητα λειτουργούν δέκα μικρές επιχειρήσεις κατασκευής "μαγικών" οργάνων, αναπαλαίωσης, αγροτικής παραγωγής και άλλες. Υπάρχει επίσης σχολή πρανοθεραπείας, όπου εκπαιδεύονται θεραπευτές, καθώς και το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Νταμανχούρ, το οποίο διοργανώνει σεμινάρια πάνω σε διάφορα θέματα: από την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές ως τα ταρό και τα αστρικά ταξίδια.

Η πνευματική ηγεσία έχει ανατεθεί σε μια πολύπλοκη ιεραρχία στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο Ομπέρτο Αϊράουντι, πρώην λογιστής και ιδρυτής του Νταμανχούρ. Υπάρχει όμως και εκλεγμένη "κυβέρνηση", που φροντίζει για τις διάφορες υπηρεσίες: την παιδεία, από το νηπιαγωγείο ως την ιδιωτική μέση εκπαίδευση, την υγεία, με ιατρείο πρώτων βοηθειών, την πολιτική προστασία, με πυροσβεστική ομάδα που ασχολείται με την προστασία των δασών της περιοχής κ.λπ. Υπέρτατη έκφραση της δημιουργικότητας του Νταμανχούρ είναι ο Ναός του Ανθρώπου, μια υπόγεια κατασκευή 6.000 κυβικών μέτρων διακοσμημένη με τοιχογραφίες, μωσαϊκά και βιτρό που αναπαριστούν τη διαδικασία μύησης των μελών.

Το αξιοπερίεργο; Οι γάμοι στο Νταμανχούρ είναι προσωρινοί, με διάρκεια από τρία ως πέντε χρόνια. Μόλις εκπνεύσει αυτό το χρονικό διάστημα το ζευγάρι αποφασίζει αν θέλει να συνεχίσει ή να διακόψει τη σχέση του. Τέλος, οι γεννήσεις είναι ελεγχόμενες˙ για να κάνει κάποιος παιδί πρέπει να ζητήσει την άδεια της "κυβέρνησης".

Πηγή http://www.focusmag.gr/
  

http://www.olamidamanhur.com/

Ένα βιβλίο θησαυρός

Ο δρόμος για την Ελευσίνα" αποτελεί προϊόν συνεργασίας τριών ερευνητών. Αφετηρία υπήρξαν οι ενορατικές απόψεις του R. Gordon Wasson περί του πραγματικού χαρακτήρα της αρχαιοελληνικής θρησκευτικής τελετής των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Η συνεργασία του με τον παγκοσμίου φήμης χημικό Albert Hofmann και τον Carl Ruck, καθηγητή Κλασικών Σπουδών με ειδίκευση στην εθνοβοτανολογία, παρείχε θεωρητική θεμελίωση σε αυτό που ο Wasson θεωρεί ως την ουσία των Μυστηρίων. Οι τρεις συγγραφείς παρουσιάζουν τα ευρήματά τους και τα στοιχεία τους, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις τους και από τα τρία επιστημονικά πεδία, με τρόπο πειστικό και συναρπαστικό.

"Το περιεχόμενο των Μυστηρίων είναι, μαζί με την ταυτότητα του ιερού φυτού της Ινδίας σόμα, τα δύο καλύτερα φυλαγμένα μυστικά της ιστορίας, και αυτό το βιβλίο είναι η πλέον επιτυχημένη προσπάθεια απ' όσες γνωρίζω, για την αποκάλυψή του. Χρησιμοποιώντας τις πηγές ενός εξέχοντος μελετητή της κλασικής εποχής, του πιο πρωτοποριακού μυκητολόγου των ημερών μας και του ανθρώπου που ανακάλυψε το LSD, ο "Δρόμος για την Ελευσίνα" είναι ένα ιστορικό tour de force και ταυτόχρονα κάτι παραπάνω απ' αυτό. Γιατί, εγείρει με άμεσο τρόπο ερωτήματα στα οποία μέχρι σήμερα το πολιτιστικό μας κατεστημένο αποφεύγει να απαντήσει.

Το βιβλίο θα είναι διαθέσιμο σε μορφή PDF τον Νοέμβριο όποιος ενδιεφέρεται ας επικοινωνήσει.

Άρθρο από ένα περιοδικό κάτω από την επιφάνια..

Μανιτάρια, αμανίτες, μύκητες, «καλογεράκια», «παιδιά της βροχής» – ίσως η πιο αλλόκοτη, η πιο «alien» κατηγορία ζωής αυτού του πλανήτη. Ευδοκιμεί στις αρχές της άνοιξης και του φθινοπώρου και συντροφεύει τον άνθρωπο από πολύ παλιά ως έδεσμα, φάρμακο, αλλά και «διάμεσο». Κάποιοι, μάλιστα, πιστεύουν ότι του άνοιξε κυριολεκτικά τα μάτια!


«Η γη βρυχιόταν από το μυκηθμό των μανιταριών...» Αριστέως, «Περσεύς»
«Αν η φύση είχε κάποιο απόβλητο, κάποιον καταραμένο γιο, αυτός είναι το μανιτάρι...» Έμιλι Ντίκινσον



«Ποια είσαι του λόγου σου;» είπε η Κάμπια του μανιταριού. «Ούτε κι εγώ ξέρω αυτήν τη στιγμή, κυρία… Έχοντας αλλάξει τόσα μεγέθη μέσα σε μια μέρα, φυσικό είναι να τα έχω χαμένα» αποκρίθηκε ντροπαλά η Αλίκη. «Καθόλου» είπε η Κάμπια. «Ίσως η ίδια δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά όταν θα υποχρεωθείτε να μεταμορφωθείτε σε χρυσαλλίδα κι ύστερα πάλι σε πεταλούδα, θαρρώ τότε πως θα νιώσετε αφύσικα λιγάκι, δεν νομίζετε;» συνέχισε η Αλίκη. «Ούτε κατ’ ιδέαν!» είπε η Κάμπια. «Ίσως ο τρόπος που εσείς βλέπετε τα πράγματα να είναι διαφορετικός», ξανάπε η Αλίκη, «το μόνο που ξέρω είναι ότι εμένα θα μ’ έκανε να αισθάνομαι εντελώς αφύσικα». «Εσένα!» έκανε η Κάμπια με άκρα περιφρόνηση. «Ποια είσαι εσύ;» – πράγμα που ξανάφερε τη συζήτηση από εκεί που είχε ξεκινήσει...

Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει, βεβαίως, στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του βρετανού συγγραφέα Λούις Κάρολ, την τελευταία –και αρκετά πολιτικοποιημένη, λένε– κινηματογραφική εκδοχή της οποίας σκάρωσε ένας «μάστορας» του φανταστικού, ο Τιμ Μπάρτον himself! Το καστ και μόνο προϊδεάζει: Τζόνι Ντεπ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Αν Χάθαγουεϊ, Στίφεν Φράι, Κρίστοφερ Λι...

«Go ask, Alice...»

Ως γνωστόν, οι απίστευτες περιπέτειες της Αλίκης άρχισαν αφότου δοκίμασε κάποιο μανιτάρι που την έκανε στην αρχή γίγαντα, ύστερα πάλι τοσοδούλα. Η ταινία, μάλιστα, είναι να κυκλοφορήσει αρχές άνοιξης, που –μαζί με τις αρχές φθινοπώρου– είναι εποχή συγκομιδής των μανιταριών, τόσο των βρώσιμων όσο και των «μαγικών»! Υπάρχουν πάνω από 100.000 είδη μανιταριών, από τα οποία τα 10.000 παράγουν σαρκώδη στελέχη – 2.500 από αυτά φύονται και στην Ελλάδα. Οι αλλόκοτοι αυτοί οργανισμοί, που εμφανίστηκαν κάπου 400 εκατ. χρόνια πριν, δεν είναι μήτε ζώα μήτε φυτά (άλλη μία αιτία της φήμης τους ως «διάμεσων»). Ευδοκιμούν σε υγρά, σκιώδη μέρη. Άλλοτε δημιουργούν αρμονικές σχέσεις συμβίωσης και αλληλοβοήθειας (μυκόρριζα), άλλοτε παρασιτούν σε ζωντανά ή ετοιμοθάνατα δέντρα και φυτά και άλλοτε, πάλι, είναι σαπρόφυτα που τρέφονται από νεκρή οργανική ύλη, προωθώντας τη φυσική ανακύκλωση. Στην επιφάνεια του εδάφους ξεπροβάλλει ουσιαστικά το σώμα, το όργανο όπου αναπτύσσονται οι σπόροι. Το κυρίως μέρος του μανιταριού είναι υπόγειο και σχεδόν πάντα αθέατο, όπως και η δράση των ψυχοτρόπων εξαδέλφων του.

Αν καταναλώσεις άγρια μανιτάρια, έχεις τρεις προοπτικές: α) Να απολαύσεις μία ντελικατέσεν λιχουδιά (σλουρπ!), β) να βρεθείς στο νοσοκομείο ή ακόμα... παραπέρα (τα περισσότερα είδη είναι δηλητηριώδη) και γ) να ανοίξεις ένα παράθυρο σε μιαν άλλη διάσταση, να «δεις» τον ίδιο τον Θεό αν είσαι κομμάτι αλαφροΐσκιωτος. Ο λόγος για τα ψυχοτρόπα μανιτάρια, όπως είναι το κοινότατο Αmanita muscaria ή «ζουρλομανίταρο», που δοκίμασε η Αλίκη ταξιδεύοντας στη Χώρα των Θαυμάτων, ή ο μύκητας που θρυλείται ότι κοινωνούσαν στα Ελευσίνια Μυστήρια... Κύριες δραστικές ουσίες των περισσότερων «μαγικών» μανιταριών, η ψιλοκυβίνη και η ψιλοκίνη (ο αμανίτης περιέχει βασικά ατροπίνη και μουσκιμόλη). Η επήρειά τους προσομοιάζει με τη μεσκαλίνη του κάκτου πεγιότ και με το λυσεργικό οξύ (LSD), αλλά θεωρείται πιο «φιλική», πιο οικεία στο χρήστη, ίσως επειδή το ψυχοτρόπο μανιτάρι διαθέτει «ένα από τα αρχαιότερα και οικουμενικότερα μορφογεννητικά πεδία», καθώς γράφει ο Ντάγκλας Ράσκοφ στη «Cyberia».


Ένα θαυμαστό ταξίδι

Κάθε μαγικό μανιτάρι έχει το δικό του «τριπ». Κοινές, όμως, στους περισσότερους χρήστες καταστάσεις είναι η αίσθηση της αμεσότητας, της απόλυτης ταύτισης με το φυσικό περιβάλλον, της ενότητας με το Όλο. Άλλοτε βυθίζεσαι σε σκέψεις, άλλοτε αισθάνεσαι να συνομιλείς με ζώα, δέντρα ή και... πέτρες, άλλοτε νιώθεις να «πηδάς μέσα από τον καθρέφτη», σαν την Αλίκη, άλλοτε πάλι λύνεσαι στο γέλιο. Η ομιλία δυσκολεύει, το βάδισμα επίσης. Μουδιάζεις ολόκληρος, σε κυριεύει ναυτία, βιώνεις οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις, έχεις εναλλαγές υπνηλίας - εγρήγορσης, ο χωροχρόνος σχετικοποιείται. Πολλοί νιώθουν να ξαναγίνονται παιδιά και να μεταφέρονται σε μια ονειρική χώρα όπου ζουν νάνοι, ξωτικά και νεράιδες – είναι πολύ πιθανό οι σχετικοί λαϊκοί μύθοι και δοξασίες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης να οφείλονται σε τέτοιες ακριβώς εμπειρίες. Είναι, λέτε, τυχαίο το πόσο συχνά απαντώνται μανιτάρια σε εικονογραφημένα παιδικά αναγνώσματα; Ή μήπως δεν έχετε προσέξει ότι τα αξιαγάπητα Στρουμφάκια κατοικούν σε μανιταρόσπιτα;


Όπως, βέβαια, κάθε ψυχοδηλωτικό, έτσι και το μαγικό μανιτάρι απαιτεί σεβασμό και μέτρο από τον υποψήφιο χρήστη. Δεν εθίζει ούτε έχει (σε νορμάλ χρήση) βλαβερές παρενέργειες, ενώ πρέπει να προσπαθήσεις πραγματικά πολύ για να φας υπερβολικές ποσότητες – ο ίδιος ο οργανισμός δυσφορεί έντονα στην προοπτική της κατάχρησης. Εννοείται πως η εμπειρία δεν συστήνεται σε άτομα με νοητικές ή ψυχικές παθήσεις, ενώ η υπερβολική κατανάλωση είναι επικίνδυνη τόσο για το συκώτι όσο και για τα «φρένα» σου. Η κατοχή και χρήση αποξηραμένων ψυχοτρόπων μανιταριών διώκεται ποινικά (σιγά μην τους ξέφευγαν!), όχι όμως η συλλογή και κατανάλωση φρέσκων, εφόσον μια τέτοια απαγόρευση είναι πρακτικά ανεφάρμοστη.


Αμανίτες στον «Δρόμο για την Ελευσίνα», το Μεξικό, το Γούντστοκ!

Έτρωγαν μαγικά μανιτάρια οι αρχαίοι Έλληνες; Ελάχιστες είναι οι μαρτυρίες – όμως, ερευνητές, όπως οι Ρίτσαρντ Σουλτς, Γκόρντον και Βαλεντίνα Γουάσον (τους οποίους μύησε στην ψιλοκυβίνη στα 50s η θρυλική μεξικάνα σαμάνα Μαρία Σαμπίνα), ο συγγραφέας Άλντους Χάξλεϊ, ο ποιητής Ρόμπερτ Γκρέιβς και άλλοι, υποστήριξαν ότι υπήρχε μια σχετική κουλτούρα που προσομοίαζε με την αντίστοιχη της Λατινικής Αμερικής. Κατά τους Γουάσον, Άλμπερτ Χόφμαν και Καρλ Ρακ, ο κυκεώνας –το «μαγικό φίλτρο» που άνοιγε τις «πύλες της ενόρασης» στους χρήστες του– περιείχε ψιλοκυβίνη από το μύκητα Claviceps purpurea που φυτρώνει σε στάχυα σταριού, του ιερού φυτού της θεάς Δήμητρας («Ο δρόμος για την Ελευσίνα», 1978). Οι εγχάρακτες παραστάσεις που παραθέτουν, όπως το ανάγλυφο της Φαρσάλου (470 π.Χ.), η τεφροδόχος του Lovatelli ή τα μανιταρόσχημα επιτύμβια μνημεία της Βιθυνίας, αν μή τι άλλο, μας κάνουν να το υποθέτουμε. Ο Γκρέιβς πιστεύει ότι το συγκεκριμένο ήταν μανιτάρι της οικογένειας Panaeolus, ενώ ο Χόφμαν θεωρεί ότι η ίδια η ετυμολογία της πόλης των Μυκηνών παραπέμπει σε ψυχοτρόπο μύκητα!

Πολύ πριν χρησιμοποιηθούν μαζικά ως ευφορική ουσία από ανήσυχους εφήβους και φτάσουν να πουλιούνται αποξηραμένα μέσα σε γεμιστή σοκολάτα στο Άμστερνταμ (πού; ξέχασέ το – πλέον επιτρέπεται μόνο η πώληση φρέσκων ή σπόρων, κάτι που συμβαίνει επίσης σε Λισσαβόνα και Πράγα), τα ψυχοτρόπα μανιτάρια υπήρξαν μέσο μύησης και μέθεξης. Ήδη τον 16ο αιώνα στην Κεντρική Αμερική καθολικοί μοναχοί καταγράφουν μια παράξενη λατρεία του αμανίτη σε κάποιες ινδιάνικες φυλές, που μάλιστα του απέδιδαν προφητικές ιδιότητες. Μανιταρόσχημα εδώλια, ταφικά μνημεία και ανάγλυφες παραστάσεις θεοτήτων και τελετών που διασώθηκαν από τους Αζτέκους την επιβεβαιώνουν. Επίκεντρο της λατρείας ήταν ο θεός Τλάλοκ, που ο Γκρέιβς ταυτίζει με τον Διόνυσο. Αρχαιολογικά ευρήματα συνηγορούν στην τελετουργική χρήση μαγικών μανιταριών από το ιερατείο στη φαραωνική Αίγυπτο, τους ευρωπαίους δρυΐδες, τους σαμάνους της Σιβηρίας και της Β. Αμερικής, τους ινδούς βραχμάνους. Οι Βέδες (2000 π.Χ.) υμνούν το ιερό φυτό soma, την «τροφή των θεών», η περιγραφή του οποίου «φωτογραφίζει» τον αμανίτη. Απομεινάρι τέτοιων αρχαίων λατρειών είναι, κατά τον Καρλ Ρακ, οι μανιταρόσχημες πύλες στις χριστιανικές εκκλησίες ρωμανικού ρυθμού. Η γνωστή «για τη γλυκύτητα και τη μειλιχιότητά της» αγία Αικατερίνη της Γένοβας έτρωγε μανιτάρια, κατά τον βιογράφο της. Το αυτό πιθανολογείται πως έκανε ο άγιος Συμεών ο «διά Χριστόν σαλός», ίσως και άλλοι «φευγάτοι» ασκητές. Ενδιαφέρουσα είναι, πάλι, η αναφορά του Μπράιαν Πάλμερ στις «Κουλτούρες της νύχτας» για τη μεθυστική επίδραση του πολυκαιρισμένου ζυμωτού ψωμιού στους ευρωπαίους χωρικούς του Μεσαίωνα, που οφειλόταν στη δράση του μύκητα του σίτου – έτσι καθιερώθηκε η προσωνυμία «γλυκό ψωμί», γράφει.

Κι αν, τελικά, στα μαγικά μανιτάρια οφείλουμε τον ίδιο τον πολιτισμό μας; Οι Άλαν Γουότς και Οκτάβιο Πας εκτιμούν ότι η βρώση τους πυροδότησε το θρησκευτικό συναίσθημα στους πρώτους ανθρώπους, ενώ ο γκουρού της ψυχεδέλειας Τέρενς Μακ Κένα υποστηρίζει ότι τέτοιες εμπειρίες επηρέασαν αποφασιστικά την ίδια την ανθρώπινη εξέλιξη (γιατί όχι; το ίδιο συνέβη στην ιατρική χάρη στην πενικιλίνη, που είναι βεβαίως επίσης μύκητας!). Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι Τίμοθι Λίρι και Ρίτσαρντ Άλμπερτ έκαναν αρκετά πειράματα στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στις ΗΠΑ πάνω στις ιδιότητες των μαγικών μανιταριών και τις πιθανές θεραπευτικές εφαρμογές τους, προτού πέσει το κυβερνητικό «φερμπότεν» σε ό,τι έρευνες σχετίζονταν με ψυχοτρόπες ουσίες. Επόμενο, βεβαίως, ήταν οι αμανίτες να καταλάβουν περίοπτη θέση στην ψυχεδελική κουλτούρα των 60s – με αποκορύφωμα το κομμάτι-ύμνο «White Rabbit» των Jefferson Airplane, αλλά και στην trance μουσική σκηνή των 90s. Όσοι, εξάλλου, είδατε το «Avatar», θα προσέξατε ότι στις ζούγκλες του παραμυθένιου πλανήτη Πανδώρα φύονται κάτι πελώρια μανιτάρια που φέρνουν πολύ προς ψυχεδελικά... Λέτε σ’ αυτά να οφείλεται η προηγμένη οικολογική συνείδηση των κατοίκων του;



Piss off (στην κυριολεξία!)

Είναι αξιοπερίεργο ότι οι χημικές ενώσεις του αμανίτη περνούν μέσα από τον ανθρώπινο οργανισμό αναλλοίωτες. Η χορήγηση μιας δόσης σε ένα άτομο προκαλεί σχεδόν την ίδια εμπειρία σε 4-5 ακόμα ανθρώπους που θα γευτούν τα ούρα του! Πράγμα που το κάνει… αμεσοδημοκρατικό! Το 1762 ο βρετανός συγγραφέας Όλιβερ Γκόλντσμιθ, έχοντας παρακολουθήσει μια σχετική τελετή ιθαγενών στη Σιβηρία, έγραφε:
«... Οι φτωχοί, που αρέσκονται στην παραζάλη των μανιταριών όσο και οι εύποροι, μαζεύονται έξω από τις καλύβες των δεύτερων σαν γίνεται κάποια γιορτή και περιμένουν να βγει κάποιος για να τρέξουν με ένα δοχείο να περισυλλέξουν αυτό το ευγενές υγρό, καθώς βγαίνει ζεστό και ελάχιστα αλλαγμένο από το φιλτράρισμα που υπέστη, διατηρώντας όλη του τη δύναμη. Έπιναν με υπέρτατη ευχαρίστηση κι έφταναν σε τέτοια κατάσταση μέθης και απώλειας κάθε ελέγχου όσο και οι κοινωνικά ανώτεροί τους...»



Μου σεβίρετε μια τρούφα, παρακαλώ;

Στα βρώσιμα μανιτάρια συναντάμε από τα κοινά λευκά και τα πλεβρότους μέχρι τις ακριβοθώρητες τρούφες, που φτάνουν έως και τα 25.000 ευρώ το κιλό! Είναι τίγκα σε πρωτεΐνες, ιχνοστοιχεία, μέταλλα και φυτικές ίνες και τα μαγειρεύεις με χίλιους δυο τρόπους. Οι Έλληνες δεν είμαστε φανατικοί του σπορ, ενώ σπανίζουν και οι σχετικές μελέτες. Ξεχωρίζει ο «Οδηγός μανιταροσυλλέκτη» του Γιώργου Κωνσταντινίδη (εκδ. Ζαρζώνη, 2004). Με εξαίρεση τη βόρεια και την κεντρική Ελλάδα, αλλού οι ντόπιοι είναι συνήθως πολύ επιφυλακτικοί απέναντι στα άγρια μανιτάρια. Ίσως επειδή λείπει η σχετική παιδεία (που σε μαθαίνει και πώς να αποφεύγεις τα δηλητηριώδη), ίσως πάλι επειδή η πρώιμη Εκκλησία τα δαιμονοποίησε, ταυτίζοντάς τα –όχι άδικα– με τις παγανιστικές λατρείες. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, μια θειά μου αγρότισσα που, έχοντας φάει, μικρή, κατά λάθος «ζουρλομανίταρα», δεν άγγιζε πια μανιτάρι ούτε από κονσέρβα! Ωστόσο, τα Γρεβενά, πρωτεύουσα ενός από τους πιο παραγωγικούς νομούς της χώρας, έχουν ανακηρυχθεί επίσημα από το 2007 «πόλη του μανιταριού». Κάνουν διάφορες εκδηλώσεις, τα mushroom Τ-shirts και tattoos είναι must, υπάρχει μέχρι και μουσείο, ενώ κάθε χρόνο στα τέλη Αυγούστου ο δήμος διοργανώνει την πανελλήνια γιορτή μανιταριού (του φαγώσιμου, εννοείται) συνοδεία τοπικών παραδοσιακών σκοπών – μην περιμένετε τίποτα «μπλιμπλίκια» με τους Infected Mushroom στις κονσόλες!
Τι λέτε, πάμε Πίνδο αντί για Πάρο αυτόν τον Αύγουστο;

Τα μονοπάτια των μανιταριών

Ψάξε, ψάξε, θα με βρεις...

«Το κυνήγι των μανιταριών... Μακάρι να μπορούσα να σου εξηγήσω... Απλώς πηγαίνεις στο δάσος και γνωρίζεις ενστικτωδώς αν οι συνθήκες είναι οι κατάλληλες για συλλογή. Το νιώθεις. Αισθάνεσαι μιαν αλλόκοτη συγκίνηση. Απλώς, ξέρεις ότι είναι κάπου εκεί...» Η παραπάνω μαρτυρία μανιταροσυλλέκτη, που καταγράφει ο συγγραφέας Κόλιν Θέμπρον από τα ταξίδια του στη Ρωσία (1983), απεικονίζει θαυμάσια τη διάθεση και το κλίμα που χαρακτηρίζουν μια τέτοια εξόρμηση.
«Το μανιτάρι είναι η αφορμή ώστε να έρθεις σε επαφή με τη φύση και να ξεφύγεις από την καθημερινότητα... Δεν είναι απλώς νόστιμο ως φαγητό. Για μας, που χρόνια το αναζητούμε στα δάση, είναι και τρόπος ζωής» λέει αντίστοιχα ο Νίκος Παπανίκος, μέλος του Συλλόγου Μανιταρόφιλων Δυτικής Μακεδονίας, ενός από τους έξι σχετικούς συλλόγους που λειτουργούν στη χώρα.

Είναι, πράγματι, σαν να σε προκαλούν να τα ψάξεις, να τα αναζητήσεις και, έχοντας το συνήθειο να φυτρώνουν σε πολλά διαφορετικά μέρη (ξέφωτα, λόχμες, ρίζες δέντρων κ.λπ.), τα μανιτάρια σε μυούν στη μαγεία του δάσους και της φύσης.
Η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικούς μανιταρότοπους από τον Έβρο ώς την Κρήτη, οι δημοφιλέστεροι όμως βρίσκονται στη βορειοδυτική Μακεδονία και στη βόρεια Θράκη, λόγω των υψηλών βροχοπτώσεων, της έκτασης και της ποικιλίας των εκεί δασών. Το δάσος Φρακτού Δράμας με τη μοναδική ερυθρελάτη, ο Λιβαδίτης Ξάνθης (το μόνο δάσος σημύδας στον τόπο μας), τα δάση οξιάς και δρυός στο Πάικο του Κιλκίς, ο Όλυμπος (ιδιαίτερα στα σύνορα νομών Λάρισας - Πιερίας), τα δάση οξιάς και δρυός στο όρος Βίτσι, οι ορεινοί όγκοι της Πίνδου γύρω από τα Γρεβενά (που θεωρούνται η «μητρόπολη» του μανιταριού), καθώς και η Οίτη συγκαταλέγονται στους κορυφαίους ελληνικούς μανιταρότοπους. Άλλοι ονομαστοί προορισμοί είναι η περιοχή του Σκλήθρου στη Λάρισα (όπου έχουν, επίσης, καθιερώσει ετήσια γιορτή μανιταριού, όπως και στα Γρεβενά), ο Γράμμος, ο Ταΰγετος, το Πήλιο, η Πάρνηθα, το δάσος Νυμφαίο στην Κομοτηνή, η διαδρομή του ποταμού Μύρσωνα στην Ικαρία και, βέβαια, αυτός που θα ανακαλύψεις εσύ...
Έχε, μόνο, πάντα κατά νου το παλιό γνωμικό «φάε χόρτα όσα θες, μανιτάρια όσα ξέρεις»!


http://www.ypovrixio.gr/index.php